W latach powojennych ze względu na olbrzymią dewastację lasów i zniszczenie przemysłu drzewnego inżynierowie i technicy leśnictwa i drzewnictwa podjęli inicjatywę stworzenia technicznej organizacji społecznej, która ułatwiłaby odbudowę ze zniszczeń wojennych gospodarki leśnej i przemysłu drzewnego, a także unowocześnienie bądź budowę od podstaw nowych zakładów. Leśnicy pierwsze próby podjęli w 1948 r. wspólnie z rolnikami, a drzewiarze utworzyli swą sekcję w istniejącym Stowarzyszeniu Mechaników Polskich. Światli leśnicy i drzewiarze, wywodzący się z przedwojennych środowisk inżynierskich i naukowych doszli jednak do przekonania, ze nierozerwalna więź zawodowa i silne wzajemne powiązania stwarzają konieczność utworzenia nowej, wspólnej organizacji leśników i drzewiarzy.
W 1950 roku powstał ośmioosobowy Komitet Organizacyjny, który już 9 stycznia 1951 roku doprowadził do Zjazdu Organizacyjnego i uchwalenia statutu nowej organizacji społeczno-zawodowej – Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa. Należy wspomnieć tu o najbardziej zasłużonych członkach Komitetu Organizacyjnego, jak Henryk Lesser, Władysław Fabiszewski, Eugeniusz Ilmurzyński, Stanisław Rzadkowski i Konstanty Szczerbakow.
Głównymi celami statutowymi były wówczas: tworzenie nowych technik i technologii w leśnictwie i drzewnictwie, podnoszenie kultury technicznej, etyki i kwalifikacji zawodowych oraz popularyzacja w społeczeństwie zagadnień technicznych leśnictwa i drzewnictwa. Pomimo upływu lat i zmian ustrojowych te cele i zadania pozostały aktualne do dzisiaj, chociaż są one szersze i inaczej realizowane. W kolejnych latach nastąpił rozwój organizacyjny Stowarzyszenia; na koniec pierwszego roku działalności SITLiD liczył 7314 członków zgrupowanych w 157 kołach zakładowych i 18 oddziałach. Obecnie SITLiD liczy 8308 członków w 392 kołach zakładowych i 20 oddziałach terenowych. Od pierwszego Zjazdu Organizacyjnego odbyły się 23 Krajowe Zjazdy Delegatów, wytyczające kierunki działalności Stowarzyszenia.
Aktywny udział SITLiD w kolejnych Kongresach Techników Polskich miał wpływ na rozwój leśnictwa i przemysłu drzewnego.
Poprzez wydawnictwa szkoleniowe, miedzy innymi “Techminimum Tartacznika”, “Techminimum Leśniczego”, wydawanie czasopisma “Przemysł Drzewny” i “Las Polski” oraz wielu innych publikacji, SITLiD wniósł nieoceniony wkład w odbudowę, wyniszczonej w okresie wojny, a także w latach powojennych, kadry inżynieryjno-technicznej oraz w podwyższanie jej kwalifikacji zawodowych.
Organizując rożnego rodzaju konferencje naukowo-techniczne, seminaria i sympozja SITLiD podejmował nowe wyzwania technologiczne i techniczne. Wymienić można dla przykładu takie nowoczesne zagadnienia, jak “Problemy nasiennictwa leśnego”, “Baza surowcowa i wykorzystanie drewna małowymiarowego”, “Techniczno-ekonomiczne czynniki podnoszenia produkcyjności lasów”, “Problemy wzornictwa w meblarstwie” i wiele innych.
Do podwyższania kwalifikacji zawodowych przyczyniła się również organizacja przez SITLiD wycieczek naukowo-technicznych, wystaw, konkursów itp. oraz szeroka wymiana zagraniczna, najpierw wyłącznie z krajami socjalistycznymi, ale już po 1980 roku również z innymi krajami europejskimi. Należy również podkreślić role SITLiD w oddziaływaniu na rozwiązania organizacyjne i strukturalne w branży leśnej i drzewnej poprzez ścisłą współpracę z kierownictwami ministerstwa, Lasów Państwowych i innymi instytucjami. Nie stanowiło to jednocześnie przeszkody w ostrym i krytycznym reagowaniu w formie ekspertyz, opinii i stanowisk, na różnego rodzaju “radosne” pomysły ówczesnych decydentów.
Z biegiem lat ulegały zmianie formy działalności Stowarzyszenia, a także nastąpiło pewne przewartościowanie celów. Uwzględniono konieczność szerszego reprezentowania interesów członków, miedzy innymi w zakresie spraw bytowych oraz podejmowania działań na rzecz ochrony środowiska przyrodniczego i edukacji przyrodniczo-leśnej społeczeństwa, szczególnie młodzieży. Wobec poważnych zmian organizacyjnych w podporządkowaniu branży leśnej i drzewnej oraz prywatyzacji przemysłu drzewnego, Stowarzyszenie pozostało jedyną organizacją integrującą leśnictwo i drzewnictwo, jedną z nielicznych wpływających na rozwój leśnictwa i drzewnictwa oraz broniących struktur organizacyjnych i systemu zarządzania Lasami Państwowymi, a także zachowania lasów, jako dobra narodowego, pozostającego w gestii państwa.